مــَــن آخر هــَر جملهـ نا تــَــمامــَــم ســهـ نقطهـ میــگــُــذارَم...
یــکـ نقطهـ اشــکــ .
نقطهـ بعــدی دَردی کــه دلــَـــم را میــسوزانــَـد ..
نقطهـ آخــَــر زَخــمـی می شــَــود و بــَـر جانــَــم باقـــی می مانــَـد ...
آری اینـ استـ داستانـ سهـ نقطهـ هــای مـــــَـــن . . .
اگه می دونسنتی قطره ی بارون هنگام جدا شدن از ابر چه حسی داشت !
اگه می دونستی یه بندر هنگام رفتن کشتی ها چقدر تنها میشد !
اگه می دونستی درخت کاج هنگام پر کشیدن پرنده ها چقدر غمگین می شد !
اگه می دونستی با رفتنت چه آتیشی به جونم کشیدی اینقدر راحت نمی گفتی : خداحافظ …
چِـــهـ خــُوبـــ میشُـد تُـــو هَمیـــن رُوزآ....
خـــُــدآ میـــمــَد و بـوسَــم میـــــکَردُ و
بـــعد میــگُفـــتـــ:
ایـــن چَنـــد وَقـــتُـــ دآشتَـــــم بآهــــآتـــ شـوخــــــی میــــکــَـردَم...
بِـــــبیـــنَم جنبــَــشو دآری یـــا نـــــَهـــ...
دِلــَــم کـَـســیـو مـیخـآد کــهــِـ
وَقتـی بــِــهــِش مـیگــَــم خــُــدآفِظ ،
بــِـگــهــِـ بآز چـهـــِـ مــَــرگــِـتهــِـ رَوآنــی؟!
مــَــن دوســِــت دآرَم فــِـکــر کــَــردی بــهــِــ ایــن رآحــَــیآ
وِلــِــت مـی کــُــنَم